Η παραπλάνηση είναι μια έμφυτη τάση στα έμβια όντα και συχνά αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης. Έχει αναχθεί όμως σε επιστήμη από αρκετούς πολιτικούς, οι οποίοι συστηματικά αποκρύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο και φορούν διάφορα προσωπεία, ανάλογα με το τι απαιτεί η περίσταση και προσπαθώντας να εξαπατήσουν.
Το προσωπείο του λαϊκισμού, της δημιουργίας δηλαδή ψευδαίσθησης ότι το κράτος μπορεί να παράσχει τα πάντα στους πάντες, είναι το πιο διαδεδομένο. Τα τελευταία χρόνια φοριέται συστηματικά και από τη Ν.Δ., που απεμπολεί έτσι το όποιο ηθικό της πλεονέκτημα, όπως βιώθηκε πριν από δεκαετίες, να μην υπόσχεται το ανέφικτο και να μην παραμυθιάζει τους ψηφοφόρους.
Ακραία εκδήλωση λαϊκισμού αποτελεί η δημιουργία προσδοκίας για θεαματική αύξηση των συντάξεων. Λαλίστατη και χωρίς χαλινό βουλευτής της Ν.Δ. εισηγείται σύνταξη όσο περίπου και το κατώτατο μηνιάτικο σε όλες τις νοικοκυρές από την ηλικία των 55 ετών. Εκμαυλίζει έτσι τις νέες γενιές και απαξιώνει όσες γυναίκες εργάζονται (και πρέπει να εργάζονται), συχνά μέχρι την ηλικία των 60 ετών. Ανάγει την προσωπική επιλογή μιας γυναίκας να μην εργασθεί σε υποχρέωση της κοινωνίας προς αυτήν.
Φτηνό λαϊκισμό συνιστά και η υπόσχεση ότι δεν θα θιγούν τα προνόμια των διαφόρων συντεχνιών για πρόωρη συνταξιοδότηση. Συντηρούν έτσι την κραυγαλέα αδικία ένα οικοδόμος να μη συνταξιοδοτείται στα 58, αλλά να συνταξιοδοτείται μια υπάλληλος της Εμπορικής Τράπεζας στα 48 της χρόνια. Και ταυτόχρονα διαστρέφουν την αληθή έννοια της σύνταξης, που είναι προνοιακού χαρακτήρα για τα δύσκολα επαγγέλματα, ανταποδοτικού χαρακτήρα για τα υψηλά εισοδήματα. Ρώτησαν τους νέους εργαζόμενους (που θα εργάζονται μέχρι τα 65 τους χρόνια) αν συναινούν να χρηματοδοτούν την ευζωία όσων συνταξιοδοτούνται σε νεαρή ηλικία;
Τα προσωπείο που φοριέται επίσης είναι της δήθεν αξιοκρατίας, ενώ βοά η κοινωνία για ευνοιοκρατία και νεποτισμό τόσο στις χαμηλές όσο και (κυρίως) στις υψηλές κρατικές και πολιτικές θέσεις.
Άλλο προσωπείο είναι για τις δήθεν συναινετικές και δημοκρατικές διαδικασίες, ενώ είναι γνωστό ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από ένα στενό κύκλο ολίγων πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών και ιδιοκτητών ΜΜΕ.
Και οι πιο πετυχημένες μεταμφιέσεις της Αποκριάς ωχριούν μπροστά στην ποικιλία προσωπείων των πολιτικών, που απευθύνονται σ’ ό,τι πιο φτηνό έχει η ανθρώπινη φύση, στην ευημερία δηλαδή χωρίς κόπο. Θεωρούν τόσο ανόητους και αφελείς τους πολίτες;