Η Αμερική είναι μια μεγάλη δημοκρατική χώρα, πανίσχυρη οικονομικά και στρατιωτικά. Ποτέ στην ιστορία του ο πλανήτης δεν κυριαρχήθηκε από μια χώρα με τη δυνατότητα παρέμβασης και επιρροής που έχει σήμερα η Αμερική. Κι όμως ο κυρίαρχος του πλανήτη φαίνεται να διαπράττει κρίσιμα στρατηγικά λάθη.
Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η Αμερική κατατρίχεται από φοβικό σύνδρομο. Φοβάται (δικαίως) απρόκλητες τυφλές επιθέσεις κατά των πολιτών και συμφερόντων της αλλά και (αδίκως) από ο,τιδήποτε δεν συνάδει με τον Αμερικανικό τρόπο προσέγγισης των διεθνών πραγμάτων. Ανάγει έτσι ένα μεγάλο διεθνές πρόβλημα, την τρομοκρατία, σε εσωτερικό πρόβλημα που αφορά την ασφάλειά της και θεωρεί ότι με την αναγωγή αυτή μπορεί να νομιμοποιεί τις οποιεσδήποτε παρεμβάσεις της απανταχού της γης.
Η στρατηγική όμως αυτή είναι αδιέξοδη. Προσπαθεί η Αμερική να εξουδετερώσει την τρομοκρατία με βάση την Αμερικανική λογική, αγνοώντας τη λογική και τους προβληματισμούς τόσο των συμμάχων της όσο και της ίδιας της τρομοκρατίας. Για το δυτικό τρόπο σκέψης, η ζωή είναι ύψιστο αγαθό, κάτι που δεν ισχύει για τους φανατικούς του Ισλάμ, που θυσιάζουν αφειδώς τη ζωή τους για εξυπηρέτηση δικών τους στόχων και αξιών. Ένας τέτοιος πόλεμος κατά της ζωής του άλλου, την οποία ο ίδιος δεν υπολογίζει, δεν μπορεί να αποφέρει το αποτέλεσμα που προσδοκά η Αμερική.
Έτσι, η Αμερική δεν δίνει στον πλανήτη, αλλά ούτε και στους πολίτες της, ένα νέο όραμα, μια νέα στρατηγική που χρειάζεται ο κόσμος μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ένα όραμα που δεν θα περιορίζεται στην υποκριτική αρχή ότι επιδιώκει την εγκατάσταση της δημοκρατίας σε όλες τις χώρες (όπως ισχυρίζονται οι Αμερικανοί για το Ιράκ). Ένα όραμα που θα καταπολεμά τη φτώχια και τις αρρώστιες, θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, θα αυξάνει το πνευματικό επίπεδο των λαών, θα προστατεύει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και το περιβάλλον (για το καλό όλου του κόσμου και όχι μόνο της Αμερικής), θα περιορίζει τον πόλεμο.
Ίσως ένα τέτοιο όραμα να θεωρηθεί στην Αμερική ουτοπία. Η ιστορική συγκυρία όμως είναι τόσο ευνοϊκή για την Αμερική, που μπορεί, αν το θέλει, να μετατρέψει κάποιες πτυχές της ουτοπίας σε πραγματικότητα. Δεν το θέλει όμως. Κρίμα, και για την ίδια την Αμερική και για τον κόσμο.