Η συναίνεση των πολιτών απαιτεί προαπαιτούμενο για κάθε συμμαχία μεταξύ κρατών, πολύ περισσότερο δε για την προοπτική ένταξης μιας φτωχής μη δημοκρατικής χώρας, όπως η Τουρκία, σε μια Κοινοπολιτεία πλούσιων και δημοκρατικών κρατών, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Οι Ευρωπαίοι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε σκέψη να αποτελέσει η Τουρκία, έστω και σε μακρινό χρόνο, κράτος-μέλος της Ε.Ε.

Το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης λαμβάνει πλέον εκρηκτικές διαστάσεις στην Ε.Ε. Είναι τόσο ανόητες οι ηγεσίες των Ευρωπαϊκών χωρών να αγνοούν τη βούληση των λαών τους, λίγους μόλις μήνες μετά την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος, ενός ζητήματος πολύ πιο ανώδυνου από την Τουρκική ένταξη; Τι θα πουν όταν δεχθούν το ράπισμα των λαών τους με το ηχηρό ΟΧΙ των πολιτών στο αναπόφευκτο δημοψήφισμα για ένα τόσο σοβαρό θέμα;

Η Ευρώπη οικοδομήθηκε στις κοινές αξίες και τον κοινό πολιτισμό των λαών της: τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανοχή του άλλου, το σεβασμό των μειονοτήτων, τον περιορισμό των στρατιωτικών στους στρατώνες, την αποφυγή πολεμικών συγκρούσεων, την αλληλεγγύη και τη βοήθεια προς τους φτωχότερους. Καμία από τις παραπάνω αξίες δεν ισχύει για τη Τουρκία, η οποία χρειάζεται τουλάχιστον 2-3 γενιές, δηλαδή περίπου 100 χρόνια, για να προσεγγίσει στοιχειωδώς τις Ευρωπαϊκές αξίες. Τι επιδιώκουν συνεπώς οι Ευρωπαίου ηγέτες: να διαλύσουν την Ε.Ε. ή να δημιουργούν ψευδαισθήσεις στους Τούρκους;

Κλειδί για τη λειτουργία της Ε.Ε. είναι η εξισορρόπηση συμφερόντων. Η Τουρκία όμως, αν ποτέ μπει στην Ε.Ε., θα έχει μόνο να παίρνει και να δημιουργεί προβλήματα και διενέξεις. Η Τουρκία ήταν πάντοτε ο Επιτήδειος Ουδέτερος και ο Μεγάλος Ασθενής. Είναι τόσο μεγαλόψυχοι ή κοντόφθαλμοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες ώστε να φορολογούν τους πολίτες τους για να χρηματοδοτούν τους υπανάπτυκτους μουσουλμάνους της Ανατολής;

Στην πείσμονα προσπάθεια του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών να αρχίσει η Τουρκία ενταξιακές διαπραγματεύσεις, όλες οι χώρες πήραν κάτι. Μόνο η Ελλάδα τα έδωσε όλα και δεν πήρε εμφανώς τίποτε. Κι όμως ήταν μια χρυσή ευκαιρία για τη χώρα να απαιτήσει δέσμευση της Τουρκίας στα παρακάτω τουλάχιστον ζητήματα:

– Λύση του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, που είναι πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου, με βάση τη διεθνή έννομη τάξη ότι όλα τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και όχι την αυθαίρετη και παράλογη Τουρκική άποψη ότι η μισή υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου ανήκει στην Τουρκία.

– Καταστροφή του αποβατικού στόλου των 100 Τουρκικών σκαφών που επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα νησιά του Αιγαίου.

– Άρση της απειλής πολέμου της Τουρκίας αν η Ελλάδα ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια.

– Αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο,

– Εξαίρεση όλης της Ελληνικής επικράτειας από τη δυνατότητα εγκατάστασης των Τούρκων, αν και όταν μπουν στην Ε.Ε.

Βεβαίως η Ελληνική διπλωματία μπορεί να αντιμετωπίσει τα παραπάνω ζητήματα κατά τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, από δυσμενέστερη όμως θέση.

Είναι αφελείς όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι καθοδόν προς την Ευρώπη η Τουρκία θα επιδείξει συνδιαλλαγή από μόνη της προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι πολίτες αξίζουν σεβασμό και πάντως κάτι περισσότερο από τον αξιολύπητο ενδοτισμό των ηγεσιών τους.

86