Για τους περισσότερους ο ερχομός της νέας χρονιάς σηματοδοτεί νέες ελπίδες και προσδοκίες. Παραβλέπουμε ότι τις ίδιες προσδοκίες είχαμε πριν ένα χρόνο, οι περισσότερες από τις οποίες διαψεύσθηκαν οικτρά. Δεν αντέχουμε τη διάψευση των ελπίδων μας και γι’ αυτό κάνουμε μια ιδιότυπη παραγραφή. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μηδενίζουμε το χρόνο και έτσι ξαναρχίζουμε νέες προσπάθειας, ανανεώνοντας τις ελπίδες και τους στόχους μας.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο ον που έχει επίγνωση του πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης, που γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει. Κι όμως δεν συνειδητοποιεί ότι το πιο σκληρό πράγμα είναι ο χρόνος που φεύγει και που μοιραία μειώνει λίγο-λίγο ό,τι απομένει στον καθένα μας για να ζήσει. Γι’ αυτό και αρέσκεται στην ψευδαίσθηση της ανανέωσης, της δήθεν νέας αφετηρίας κάθε Πρωτοχρονιά.
Ο άκρατος καταναλωτισμός της εποχής μας διαστρέφει τις αξίες και το πραγματικό νόημα της ζωής. Η πολυτέλεια, το επίπλαστο, το επιφανειακό, τα άχρηστα αγαθά, η επίδειξη είναι στόχοι ζωής για τους πολλούς και ό,τι δεν κατάφεραν τη χρονιά που πέρασε, προσπαθούν να δώσουν την ψευδαίσθηση στους εαυτούς τους ότι θα το καταφέρουν στη νέα χρονιά. Μια Σισύφεια προσπάθεια, μέχρι να συνειδητοποιήσουν, συνήθως αργά, ότι επιδίωξαν το μάταιο, το άχρηστο, το τίποτε.
Τα παιδιά ζουν τη δική τους ψευδαίσθηση. Όχι σε ό,τι αφορά το χρόνο, δεν συνειδητοποιούν άλλωστε ακόμη την αμείλικτα μη αντιστρέψιμη ροή του. Αλλά για εκείνα τα πράγματα που η αγνή παιδική ψυχή τους νομίζει ότι θα δώσουν νόημα στη ζωή τους. Τα παιδιά βιώνουν ίσως την πιο γόνιμη ψευδαίσθηση.
Οι ηλικιωμένοι έχουν λιγότερες ψευδαισθήσεις, δεν τους το επιτρέπει άλλωστε η συνειδητοποίηση της βιολογικής κατάπτωσης. Νιώθοντας την κλεψύδρα του χρόνου να τους πιέζει, ζουν κι αυτοί με την ψευδαίσθηση ότι θα κάνουν τη νέα χρονιά ό,τι δεν κατάφεραν τόσα χρόνια.
Θα ήταν ο κόσμος πιο ευτυχισμένος χωρίς ψευδαισθήσεις; Φοβάμαι πως όχι. Από μια άκαιρη αλήθεια είναι πάντοτε προτιμότερο ένα επίκαιρο ψέμα. Η αλήθεια πληγώνει και δεν είναι μονοσήμαντη, ο καθένας μας κουβαλάει τη δική του αλήθεια. Πόσες δήθεν αλήθειες του παρελθόντος δεν κατέρρευσαν σε μια νύκτα; Γιατί επομένως να επιμείνει κάποιος σε κάτι τόσο σχετικό και να μη δώσει στον εαυτό του την ψευδαίσθηση του νέου;
Το ταξείδι της ζωής θα ήταν πιο κουραστικό και σίγουρα πιο ανιαρό χωρίς ψευδαισθήσεις. Το γρήγορο πέρασμά μας από το μάταιο αυτόν κόσμο δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια αυτοκριτικής. Γι’ αυτό προσπαθούμε να ξεχάσουμε το κακό, να βάλουμε νέα ρότα, να αρμενίσουμε σ’ άλλες θάλασσες. Είμαστε τελικά όλοι παιδιά του Γαλλικού Μάη του ’68: τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα. Τη ζωή που φεύγει δεν μπορούμε ούτε να συγκρατήσουμε, ούτε να ξαναγεννήσουμε. Μπορούμε όμως να τη βιώσουμε, να τη χαρούμε, να της δώσουμε όποιο νόημα κρίνει ο καθένας καλύτερο, αναζητώντας και βρίσκοντας ο καθένας τη δική του αλήθεια, το δικό του δρόμο προς την αιωνιότητα και την αφθαρσία.