Η ασφάλεια αποτελεί ουσιώδη αποστολή του κράτους, το οποίο δεν πρέπει να φείδεται πόρων και κόπων για να σώσει και την τελευταία ανθρώπινη ζωή. Βασική πτυχή της ασφάλειας είναι να μπορεί να κινείται κανείς είτε ως οδηγός είτε ως πεζός με τους λιγότερους δυνατούς κινδύνους, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα παρά τα υψηλά πρόστιμα με τα οποία απειλούνται οι παραβάτες οδηγοί και πεζοί τα τελευταία χρόνια.
Η συμπεριφορά μας στους δρόμους αντικατοπτρίζει το βαθμό συνειδητοποίησης αφενός των κινδύνων που υφίστανται αφετέρου της πιθανότητας κυρώσεων για τους παραβάτες. Ο μέσος έλληνας οδηγός θεωρεί ότι ο κίνδυνος είναι μακριά απ’ αυτόν και ότι η παράβασή του δεν θα τιμωρηθεί. Έτσι, παρά τις όποιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια, τα τροχαία ατυχήματα είχαν ως συνέπεια το 2004 1.619 νεκρούς και 2.478 σοβαρά τραυματίες. Η Ελλάδα είναι μαζί με την Πορτογαλλία από τις πιο επικίνδυνες χώρες στην Ευρώπη για οδηγούς και πεζούς.
Η άποψη ότι, αν αυξηθούν περαιτέρω και κατά πολύ τα ήδη υψηλά πρόστιμα για οδικές παραβάσεις, θα αντιμετωπισθεί το πρόβλημα οδικής ασφάλειας στη χώρα μας είναι υπεκφυγή του κράτους για τις παραλείψεις του στην αστυνόμευση των παραβατών. Σειρά ερευνών έχουν δείξει ότι δεν είναι τόσο τα υψηλά πρόστιμα αλλά η συστηματική αστυνόμευση που αποτρέπει τη διάπραξη μιας οδικής παράβασης. Σήμερα αν κάποιος παραβιάσει το κόκκινο του σηματοδότη (κάτι που γίνεται πλέον καθ’ έξιν)και εντοπισθεί θα καταβάλλει ως πρόστιμο 334€, ένα ποσό απαγορευτικό για τους περισσότερους. Γιατί θα συνετισθεί περισσότερο αν το πρόστιμο ανέλθει στα 700€ (όπως προτείνεται), αλλά συνεχίσει παράλληλα το καθεστώς πλημμελούς αστυνόμευσης με την παγιωμένη άποψη των ελλήνων περί ατιμωρησίας;
Καινοφανής και απαράδεκτη είναι η άποψη να χορηγείται στους τροχονόμους επιμίσθιο, ανάλογα με τις παραβάσεις που θα πιστοποιούν. Το κράτος εξωθεί έτσι τους τοποτηρητές της τάξης στη λογική της αρπαχτής, καθιστώντας τους ομήρους και πιόνια ενός εισπρακτικού μηχανισμού. Τα πρόστιμα στις οδικές παραβάσεις επιβάλλονται για να αποτρέψουν τον υποψήφιο παραβάτη κι όχι για να γεμίσουν τα δημόσια ταμεία.
Πολύ πιο αποτελεσματική από τα εξαιρετικά υψηλά πρόστιμα θα ήταν η διαρκής και συστηματική αστυνόμευση, συνδυαζόμενη με το σύστημα ελέγχου συμπεριφοράς των οδηγών, γνωστό ως πόϊντ – σύστεμ. Μόνο όταν ο έλληνας νιώσει το σοβαρό ενδεχόμενο τιμωρίας αλλά και στέρησης της δυνατότητας οδήγησης, παράλληλα με εκστρατείες ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης, θα συνετισθεί. Τα υψηλά πρόστιμα δεν μπορούν από μόνα τους να λύσουν το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας.