Το σχολείο αποτελεί τον καθρέφτη μιας κοινωνίας και αντικατοπτρίζει τους πραγματικούς στόχους και τις προτεραιότητές της. Το ερώτημα ωστόσο ποιό σχολείο χρειαζόμαστε, σπανίως τίθεται σε πραγματική βάση, διότι κάτι τέτοιο συνεπάγεται ότι η κοινωνία είναι έτοιμη για ρήξεις και ανατροπή κατεστημένων καταστάσεων.
Στοιχειώδης λογική επιβάλλει επίκεντρο του εκπαιδευτικού συστήματος να είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος ή ο καθηγητής. Το εκπαιδευτικό μας όμως σύστημα αρθρώνεται γύρω από πελατειακές σχέσεις με ζητούμενο το βόλεμα δασκάλων και καθηγητών. Πολύ απλά: το εκπαιδευτικό μας σύστημα στοχεύει λάθος.
Πρώτιστο ζητούμενο για το σχολείο και το δάσκαλο πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση της μοναδικότητας κάθε παιδιού, η ανάδειξη της προσωπικότητάς του και η καλλιέργεια αισθήματος αυτοπεποίθησης σε κάθε παιδί για τις δυνατότητές του.
Η διαδικασία μετάδοσης της γνώσης δεν μπορεί να είναι το πρώτιστο ζητούμενο σ’ ένα σχολείο, αλλά η ανάδειξη των δεξιοτήτων του κάθε παιδιού.
Η μετάδοση της γνώσης στη χώρα μας γίνεται με μηχανιστικό τρόπο. Λείπει ο προβληματισμός για το τι είναι σωστό και τι όχι. Στο ελληνικό σύστημα αυτοί που μεταδίδουν τη γνώση θεωρούνται αυθεντίες και με τη σειρά τους δημιουργούν μαθητές-αυθεντίες και όχι μαθητές-ερευνητές.
Ο ατομικισμός είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό του Ελληνικού σχολείου: Λείπει παντελώς το πνεύμα ομαδικής εργασίας και συλλογικής αντιμετώπισης.
Πόσα σχολεία διαμορφώνουν μαθητές με πραγματική αυτογνωσία, σωστή χρήση της Ελληνικής γλώσσας, συνειδητοποίηση της παγκοσμιότητας του Ελληνικού Πολιτισμού; Αντίθετα τα περισσότερα ελληνόπουλα έχουν μια εγωκεντρική αντιμετώπιση ως καθολικοί και μοναδικοί διάδοχοι του κλασσικού ελληνικού πνεύματος, σε σχέση με τους άλλους λαούς και πολιτισμούς.
Μια κοινωνία πραγματικής ισοπολιτείας και ίσων ευκαιριών πρέπει να παρέχει την ίδια ποιοτική γνώση σ’ όλα τα σχολεία ανεξάρτητα από την κοινωνική προέλευση των μαθητών. Τα σχολεία όμως των ταπεινών περιοχών της χώρας μας είναι το ίδιο ποιοτικά με τα ακριβά ιδιωτικά ή τα δημόσια σχολεία περιοχών υψηλού εισοδήματος;
Το σχολείο ετοιμάζει αυριανούς πολίτες. Γι’ αυτό και πρέπει να τους διδάσκει, μεταξύ άλλων, και την αξία της χειρωνακτικής εργασίας, την τέχνη της μαγειρικής, μουσική, αθλητικές τεχνικές.
Στο πραγματικό σχολείο ο μαθητής εργάζεται κυρίως στο σχολείο και λιγότερο στο σπίτι. Γι’ αυτό και τα ολοήμερα σχολεία πρέπει να γενικευθούν και να παρέχεται στους μαθητές ζεστό και ποιοτικό φαγητό το μεσημέρι.
Ένα τέτοιο σχολείο δεν μπορεί να επικεντρώνεται στην εξεταστική διαδικασία, όπως γίνεται σήμερα στα Ελληνικά σχολεία. Το σχολείο-εξεταστήριο πρέπει να αντικατασταθεί από το σχολείο-εργαστήριο.